Ναι και όχι
Σου είπα χθες ότι δεν αντέχω άλλο να μην ξέρω τον εαυτό μου,να αισθάνομαι λίγη,αδιάφορη.Μου απάντησες ότι είμαι απλά χιλιάδες ναι και όχι.Ξαφνιάστηκα...Πίστευα ότι όλα όσα σου `γραφα τόσο καιρό τα προσπερνούσες με ευκολία για να μιλήσεις ύστερα πάλι για σένα.Έκανα λάθος,όπως φαίνεται.Γιατί συμπίεσες όλη μου την προσωπικότητα σε τέσσερις λέξεις...Φωτογράφησες τη στιγμή που ουρλιάζω το πιο δυνατό μου ναι στους άλλους,στον εαυτό μου,στη ζωή.Το πιο όμορφο μου χαμόγελο.Και κατόπιν,τη στιγμή που λυγίζουν τα γονατά μου,πέφτω και ματώνω,κρύβω το πρόσωπό μου στις παλάμες μου και ψιθυρίζω ένα παραιτημένο όχι.
Σου είπα οτι θέλω πάθος.Που δεν έχω.Απαντήσεις.Που δε θα `χω ποτέ.Μου είπες ότι το πάθος θα το βρω μέσα μου...Σ`ευχαριστώ.
Σου είπα οτι θέλω πάθος.Που δεν έχω.Απαντήσεις.Που δε θα `χω ποτέ.Μου είπες ότι το πάθος θα το βρω μέσα μου...Σ`ευχαριστώ.