Παράδοση

Υπάρχουν ΑΥΤΕΣ οι μέρες.Είναι ειδική κατηγορία και τις ξέρουμε όλοι.Και μάλλον τις αντιπαθούμε και όλοι....Κάνω λάθος?Είναι οι μέρες που από το πρωί που ξύπνησες κάποιος σε μουντζώνει.Κάποιος σου κάνει πλάκα και γελάει με την πάρτυ σου.Πρέπει να είσαι πολύ αστείος,σκέφτεσαι....Κάποιος σε γεμίζει ενέργεια αλλά δε σου δίνει κανέναν τρόπο να την αξιοποιήσεις.Σε βάζει κάτω μ`ένα βιβλίο στο χέρι για ώρες αλλά δε σου δίνει τη δυνατότητα να καταλάβεις τι λέει.Είσαι σε αναμμένα κάρβουνα.Κάτι ΔΕΝ πάει καλά αλλά ανάθεμα αν ξέρεις τι είναι.Η μέρα περνάει.Τίποτα.
Τίποτα λέμε!Ακόμα...?Ακόμα.Προσπαθείς να βγάλεις κάτι,οι ώρες περνάνε κι εσύ νιώθεις ανήμπορος μπροστά σε μία ανώφελη,χαμένη μέρα.Τέλος.

Λοιπόν,όταν η μέρα ανήκει σε ΑΥΤΕΣ τις μέρες,εγώ κατεβάζω το διακόπτη.Το παίρνω απόφαση,το αποδέχομαι,σταματάω την προσπάθεια,ξαπλώνω στον καναπέ του σαλονιού,κουλουριάζομαι εκεί και ξεχνάω ότι υπάρχει αυτή η μέρα,ξεχνάω ότι υπάρχω εγώ και περιμένω να ξημερώσει η επόμενη.

Ήταν ένα μικρό διάλειμμα ανάμεσα στην έκθεση και τη βιολογία.Το σκεφτόμουν μέρες αλλά ο χρόνος μου πλέον είναι κάτι που κυνηγάω με το τουφέκι του παππού μου...

Σας φιλώ!