Θυμός "vs" θλίψη 2-1

Χθες το μεσημέρι το μόνο που ήθελα ήταν να γυρίσω σπίτι μου,να χωθώ στο δωμάτιό μου,να ξαπλώσω στο μαξιλάρι μου και να μείνω εκεί για πάντα.For ever and ever.Να κλάψω,να βρίσω,να σκεφτώ πόσο χάλια είναι όλα και όλοι,όλα λάθος,όλα.Ή απλώς να μη σκέφτομαι τίποτα.
Δε μπορώ.Δε μ`αφήνει ο οργανισμός μου,κάτι περίεργο γίνεται.Ούτε έκλαψα,ούτε ούρλιαξα.Διάβασα το βιβλίο μου για κανα δίωρο,άκουσα ένα cd,το απόγευμα πήγα για καφέ...Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα.Μάλιστα.
Το βράδυ τα ίδια.Σήμερα το πρωϊ σκέφτηκα κάτι...Αφού κάτι,εκεί βαθιά μέσα μου, αντιστέκεται στην κατάθλιψη,δε μπορεί,κάτι θα ξέρει παραπάνω.Και όχι,δεν ξύπνησα χαρούμενη.Ξύπνησα όμως θυμωμένη,ενοχλημένη και αποφασισμένη...Με όλους σας και κυρίως μαζί σου.Θα βγω πάνω απ`τη θλίψη μου,μ`ακούς;;

Επιθυμία

Μακάρι να ήταν περισσότερες οι φορές που τολμάω να ονειρεύομαι...

Άλλος για αλλαγές...?

Μέρος 1:Παραλήρημα
Λιώνω ρε γαμώτο...Όλη μέρα λιώνω.Οι παρενέργειες της πρώτης βδομάδας στο σχολείο.Έχω χάσει εντελώς τον εαυτό μου,όλη μέρα πάω,έρχομαι και τίποτα δεν κάνω.Βαριέμαι.Συνέχεια σκέφτομαι ηλίθια πράγματα,δεν ξέρω πώς το καταφέρνω αυτό...Καλά που βγαίνει και λίγο ο ήλιος και ξεχνιόμαστε!Το μόνο που θέλω είναι να πάρω μία τεράστια τούρτα μπροστά μου και να τρώω μέχρι να σιχαθώ!

Μέρος 2:Εξομολόγηση
Πρέπει να ερωτευτώ.Δεν ξέρω πόσο χαζό μπορεί ν`ακούγεται αυτό αλλά πρέπει!Θέλω χρώμα σ`αυτή τη ζωή...Εντάξει,ξέρω ότι μπορώ να βάλω και μόνη μου και τα υπόλοιπα κλασσικά αλλά δεν είναι το ίδιο δυστυχώς.Θέλω ηλεκτρισμό,θέλω αυτό το αίσθημα του απόλυτου.Εσύ εκεί...?Μ`ακούς?Ίσως θα μπορούσα μαζί σου...αν μας το επέτρεπαν οι συνθήκες.Αλλά όπως πάντα η τύχη προτιμάει άλλους.

Dream is destiny

Είναι γραμμένο σε ατελείωτους τοίχους της Θεσσαλονίκης.Μου αρέσει.

Επιστροφή στη ρουτίνα...γαμώτο!

Γυρίσαμε το λοιπόν...Ένας μήνας σχολείο,ένας μήνας εξετάσεις και τελείωσαν τα βάσανα μου!Τουλάχιστον αυτά,τα προφανή.
Περίεργο το Πάσχα που πέρασε.Εσωτερικό άγχος,μελαγχολία αλλά και ωραίες στιγμές.Anyway,προτιμώ τα Χριστούγεννα.
Πήγα στην εκκλησία μια-δυο φορές τη Μ.εβδομάδα.Άντεξα κανα μισάωρο αλλά στο τέλος πνίγηκα...Ο κολλητός μου λέει ότι είμαι αρνητικά προκατειλλημένη και δύσπιστη.Και γιατί δηλαδή να μην πιστεύω αφού κι εγώ παραδέχομαι ότι η πίστη κάνει καλό στους ανθρώπους...?Ναι,αλλά αυτό είναι το ζήτημα δηλαδή?Να αισθανθούμε καλύτερα κι όχι να πλησιάσουμε την αλήθεια?Μπερδεύομαι,πάντα μπερδεύομαι.
Έχω χάσει την ξαδέρφη μου.Η "μικρή" είναι δύο χρόνια μικρότερη μου κι έχει ένα χρόνο σχέση.Επίσης έχασα την Άρτεμη εδώ κι αρκετό καιρό,αυτή έχει σχέση δύο χρόνια.Νομίζω ότι κάποια στιγμή βουλιάζουν τόσο σ`αυτό το πράγμα,πείθονται ότι βρήκαν το ένα και μοναδικό άτομο και θεωρούν όλους τους υπόλοιπους γύρω τους χάσιμο χρόνου. Χάνουν τόσα από την ηλικία μας και δεν το καταλαβαίνουν...Η απομάκρυνση είναι αισθητή,εγώ κάθομαι και το αποδέχομαι (τι άλλο θα μπορούσα να κάνω...?).Κι όταν θα χωρίσουν σε μένα θα `ρθουν να κλάψουν και να παρηγορηθούν.Αυτά...
Λίγες σκόρπιες σκέψεις από ένα μυαλό που δεν μπορεί να συγκεντρωθεί παρα μόνο σε στιγμές έκλαμψης.
Και ένα δίλημμα:rockwave ή Ξάνθη?Οεο?

Άνθρωποι-παιδιά

Μερικές φορές όλοι φερόμαστε σαν μικρά παιδιά.Κουλουριαζόμαστε για να μικρίνουμε τον κόσμο μας,παρακαλάμε να μας αφήσουν ήσυχους οι άλλοι,να μη μας μιλάν ,να μη μας κρίνουν...Άλλοι γίνονται πεισματάρικα,ζόρικα παιδιά.Φωνάζουν,κατηγορούν γι`ασήμαντα πράγματα,θυμώνουν χωρίς να σκέφτονται στιγμή τα αισθήματα του άλλου.Εκείνοι γίνονται παιδιά,εγώ είμαι έφηβος,άρα κάπου αποστασιοποιούμαι...

Σημείωση:Έγραψα για τη Βουλή...Είμαι αρκετά ικανοποιημένη από τον εαυτό μου.Απλά αφέθηκα κι ανέλυσα ό,τι με προβληματίζει...Ευχαριστώ!

It must have been hapiness

Πονάω.Παντού.Κυρίως στον αυχένα.Είμαι χώμα.Αλλά δε με νοιάζει...Ούτε στο τόσο.Συναυλία pain of salvation.Θα κάνω πολλές μέρες να συνέλθω απ`αυτό.Οι φίλοι μου θα με σιχτηρίσουν στο τέλος,το ξέρω.Αλλά ούτε κι αυτό με νοιάζει...3 είναι τα πράγματα που λατρεύω στις συναυλίες.

• Η συναυλία αυτούσια.Το ότι δηλαδή βλέπω μία μπάντα που λατρεύω στη σκηνή,να εκτελεί τα κομμάτια που λατρεύω.
• Ο εαυτός μου.Μου αρέσω στις συναυλίες...Είναι σαν να με ξαναβρίσκω.Αισθάνομαι ελεύθερη.
• Ο κόσμος γύρω μου.Γνώρισα ένα σορό άτομα απ`το πουθενά.Απ`τα Σκόπια,απ`τη Βουλγαρία,απ`την Αθήνα,απ`την Κρήτη....Μαζί ήμασταν,σαν να γνωριζόμασταν από πάντα.Γιατί μοιραζόμαστε κάτι πολύ σημαντικό.Την αγάπη μας για την (ίδια) μουσική.

Το ότι μετά περιμέναμε για το συγκρότημα και μιλήσαμε μαζί τους,φωτογραφηθήκαμε,γελάσαμε,μας υπογράψανε ήταν το επιστέγασμα της ευτυχίας μου,το κερασάκι στην τούρτα...Άντε να κοιμηθείς μετά απ`αυτό...