Blackened

Ξέρεις,είναι κωμικοτραγικό αυτό που ζω...Είναι πραγματικά περίεργο.Είναι η πρώτη φορά που έκλαψα τόσο όχι γιατί με απορρίπτεις,γιατί με ξεχνάς ή γιατί αδιαφορείς αλλά γιατί με απογοήτευσες.Εσύ εμένα.Εμένα που πάντα έβρισκα δικαιολογίες για όλα.
Έκλαψα γιατί ξαφνικά είδα...Ήταν πολύ οδυνηρή η συνειδητοποίηση.Ούτε να σε βρίσω δεν έχω το κουράγιο...1100 μέρες απ`τη ζωή μου ρε...γι`αυτό;;
Ωραία.Και τώρα...;Τώρα τι κάνουμε;Τώρα εγώ φταίω που νιώθω μέσα μου το κενό έτοιμο να με κατασπαράξει;
Πώς γίνεται να μη βλέπεις.....;