Dead

Αυτή η μέρα ανακυρήσεται νεκρή μέρα της χρονιάς.Η βαλίτσα μου ήταν έτοιμη,το πρόγραμμα μου έτοιμο,7:30 θα βρισκόμουν στον προορισμό μου.Αλλά,όχι!Έπρεπε να κάνω εξετάσεις και υπέρηχους κι ένα σωρό μαλακίες για να μου ανακοινώσουν ότι μπορεί να έχω λοιμώδη μονοπυρήνωση.Εγώ ξέρω ότι αύριο φεύγω κι ότι πρέπει κάποια στιγμή ν`αποζημειωθώ για όλα αυτά που πέρασα και που περνάω...Αισθάνομαι σαν παγιδευμένο ζώο.

Χαλαρά...

Αυτές τις μέρες έχω χαλαρώσει...Γυμναστήριο κομμένο,προγράμματα τέλος,προσπαθώ να μην οργανώνω το χρόνο μου,να σπάσω αυτήν την κατάρα!Βλέπω ταινίες,ξαναβλέπω ταινίες,διαβάζω,προσπαθώ να λέω διακριτικά στους φίλους μου ότι βαριέμαι να βγω.
Έχω όμως κάτι που με προβληματίζει...Ηλίθια δέκατα:37,37,3 κλπ...Θέλω να την κοπανήσω αύριο,θέλω να φύγω,είναι το μόνο που με νοιάζει και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω.Θέλω να βουτήξω στη θάλασσα,θέλω να παίξω με τις μισοτελειωμένες υποθέσεις μου!

Ζιντάν συνέχεια

Ο Ζιντάν, λοιπόν, δεν είναι ήρωας.Έχει υπάρξει, απλά, ένας πολύ ικανός ποδοσφαιριστής.΄Ηρωες είμαστε όλοι. Ή κανένας. Ας μην αποδίδουμε μεταφυσικές και υπερφυσικές ιδιότητες σε κάποιον άλλον άνθρωπο. Αφαιρούμε, έτσι, πόντους και ιδιότητες από τους εαυτούς μας. Ας βάλουμε τα πράγματα όλα στην σωστή τους θέση. Ούτε το ίδιο το θέαμα θα πρέπει να ηρωοποιούμε.Ούτε να γινόμαστε υστερικοί μαζί του.Το θέαμα έχει μια συγκεκριμένη λειτουργία στις κοινωνίες μας, όπως και τόσα άλλα πράγματα.

Μεσάνυχτα

Ήμουν σε μία συναυλία με φίλους...Αλλά ξαφνικά αισθάνθηκα την ανάγκη να φύγω,να έρθω σπίτι,να επιστρέψω στον μικρόκοσμο μου.Νιώθω κάπως...κενή.

Πάθη...

Θέλω να ζήσω τη ζωή μου στο μέγιστο...Μερικές φορές αυτή η επιθυμία κατακλύζει όλο μου το είναι.Δε μ`ενδιαφέρει να μην πληγωθώ.Θέλω να πληγωθώ,να κάνω λάθη,να μετανιώσω,να πληγώσω...Ν`απογειωθώ κι ας πέσω.Θέλω να δημιουργήσω καταστάσεις που μετά θα τις θυμάμαι μ`ένα περίεργο χαμόγελο στο στόμα που κανείς δε θα μπορεί ν`αποκρυπτογραφήσει...Θέλω ν`απομακρύνω το φόβο που με δεσμεύει...Που μας δεσμεύει.

...?

Όλα είναι τόσο μπερδεμένα...Βρίσκομαι κάπου ανάμεσα στον κόσμο των γονιών μου που βλέπουν τα πράγματα μέσα από το δικό τους πρίσμα και στον κόσμο των κολλητών μου που είναι στην αντίθετη πλευρά...Όλοι είναι τόσο σίγουροι σ`αυτό που υποστηρίζουν.Δεν έχουν αμφιβολίες και δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται αυτό.Μερικές φορές νομίζω ότι φταίω εγώ που μιλάω...Και μετά γίνομαι τόσο εύθραυστη.

Όλα αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη...κι όλα μένουν ίδια.Άλλοτε βρίσκω τη ζωή μου όμορφη κι ενδιαφέρουσα κι άλλοτε βαρετή.Όπως και τον εαυτό μου φυσικά...Κουράστηκα να περιφέρομαι στις ίδιες σκέψεις.Ακόμα και τα όνειρα μου θέλουν ανανέωση!Για να έρθει μετά η πραγματικότητα και να μη βγει αντάξια των προσδοκιών μου...

Inter rail

Διαβάζοντας το καινούριο free κατέληξα τι θα κάνω στο πρώτο μου καλοκαίρι μετά το τέλος του σχολείου...Inter rail!Για όσους δε γνωρίζουν,παίρνεις ένα τρένο και κάνεις το γύρο της Ευρώπης με 400 ευρώ...Ή διαλέγεις μία ή δύο γεωγραφικές ζώνες με λιγότερα λεφτά για λιγότερες μέρες...Τι πιο τέλειο για ν`ανακαλύψεις τον εαυτό σου και τον κόσμο?

Γελάσαμε πάλι...!

Θέλω να γράψω προς τιμήν του κυρίου varetou ότι την τελευταία ώρα κάθομαι και διαβάζω όλα του τα posts και δε μπορώ να σταματήσω!Έχω να γελάσω τόσο από τότε που κλείσανε το σχολεία...Τότε είχα άλλες ιστορίες,γιατί με απειλούσε ο θρησκευτικός μου ότι θα με βγάλει έξω αν δεν το βουλώσω.Τώρα μπορώ και γελάω με την ησυχία μου...Ευχαριστώ κύριε varete,ελπίζω να μη σταματήσετε ποτέ να βαριέστε ;)

Παρα λίγο

Θα σκοτωνόμουν σήμερα.Το ξέρω.Το ένιωσα.Ήμουν με το ποδήλατο,πήγα να προσπεράσω κι ο μπροστινός μου έστριψε χωρίς ν`ανάψει φλας...Αν δεν είχα τα αντανακλαστικά που έχω,μπορεί αυτή να ήταν η τελευταία μου εικόνα ή να ξυπνούσα σ`ένα νοσοκομείο ποιος ξέρει σε τι κατάσταση...Κι όμως,όλα κυλάνε ομαλά,η ζωή μου συνεχίζεται.

"be yourself"

Πώς γίνεται να είσαι "ο εαυτός σου" όταν με κάθε άτομο βγάζεις,άθελα σου,διαφορετική πτυχή του...?

Απλές φωτογραφίες...

Μερικές φορές θέλω τόσο να εξαφανιστούν οι άνθρωποι γύρω μου...Να φύγω απ`τον εαυτό μου,να σταματήσω να διαγράφω κύκλους...Να σταματήσουν να με πονάνε τα τραγούδια.Στιγμές ανεκμετάλλευτες,στιγμές που φεύγουν και δε θα ξαναγυρίσουν,στιγμές που μπορεί να μη σημαίνουν τίποτα κι αυτό πληγώνει ακόμα πιο πολύ...Κι εσύ απλός θεατής.Μερικές φορές νιώθω σαν να παίζω στο θέατρο...Μπορεί να πλησιάζει την παρωδία και θέλω να ξεχάσω...Να ξεχνάω και το μόνο που μένει να είναι οι φωτογραφίες.
Δε θέλω να σκέφτομαι πράγματα που έγιναν.Οι σκέψεις με βαραίνουν και είναι άσκοπες.Ίσως μερικές φορές δε φέρθηκα όπως θα μπορούσα.Σημαίνει κάτι αυτό...?Δεν ξέρω πού θα μπορούσα πλέον να στηριχτώ.Σε ποιο συναίσθημα ή σε ποια ιδέα...Ποια πλευρά να διαλέξω κι αν έχω δικαίωμα επιλογής...Αν έχω τη δυνατότητα να στηριχτώ σε ελπίδες...Αντέχω ακόμα

Το άγχος που μου προκαλούν οι άλλοι...

Ήταν συγκλονιστικό...Αυτό που μου είπες ήταν όντως συγκλονιστικό...Αλλά...Πώς να σου το πω...?Δεν αντέχω άλλο ν`ακούω!
Ίσως είμαι πολύ εγωίστρια ή πολύ στον κόσμο μου.Δεν ξέρω γιατί μερικοί άνθρωποι με βλέπουν σαν την ιδιωτική τους ψυχολόγο.Δεν ξέρω πώς μπορεί να εμπνέω κάτι τέτοιο όταν δε δείχνω την παραμικρή ενσυναίσθηση...